Otoczone imponującymi walami obronnymi PENICHE jest jednym z najruchliwszych portów ryhackich w Portugalii. To właśnie stąd odpływają statki na wyspę Her- lenga. Peniche aż do XV w. było oddzielną wysepką. Z upływem czasu, osadzający się w dużych ilościach muł połączył wyspę z lądem, tworząc rodzaj wąskiego międzymorza, o lekko błotnistych plażach. Turyście nie będzie łatwo zorientować się w tym dziwnym mieście o zatłoczonych ulicach i alejach. Peniche zostało rozbudowane w kierunku lądu, a hotele i domy wczasowe ciągną się wzdłuż całego wybrzeża. Najhardziej interesujące jest stare miasto z dobrze widoczną fortecą, która znajduje się w południowej części Peniche. Barwny, wesoły larg na campo (polu), odbywa się w każdy ostatni czwartek miesiąca.

Amatorzy zwiedzania pałaców powinni udać się do Palacio dos Marqueses da Fronteira przy Largo de Sao Domingos de Beníica 1, niecałe 2Ü minut drogi na zachód od zoo. Po minięciu dzielnicy mieszkaniowej na Roa de Sao Domingos de Benfica i przejściu przez tory dochodzi się do przepięknych ogrodów otaczających niewielką, pomalowaną na różowo wiejską rezydencję. Zamieszczone na najniższym poziomie fasady malowidła o tematyce alegorycznej, inspirowanej poetycką opowieścią Camoesa Dwunastu rycerzy z Anglii (Os Duże de Inglaterra), odzwierciedlają ważny moment w historii sztuki wykonywania azulejas. W połowic XVII w. Portugalczycy zaniechali bowiem stosowania metod zaczerpniętych od Maurów (w ten sposób wykonane są jeszcze płytki na wyższym poziomie) i zaczęli nakładać farbę bezpośrednio na kafelki.

Poruszanie się po centrum Lizbony nikomu nie powinno sprawić kłopotu. Przy południowym krańcu Dolnego Miasta (Bnixa) rozciąga się nad Tagiem piękny plac zdobiony arkadami – Praęa do Comercio (zwany też Terreiro do l’aęo). W cieniu ogromnego tuku triumfalnego znajduje się tu przystań promowa i przystanek tramwajów, odjeżdżających do Belćm. Większość uliczek prowadzi stąd do położonego po przeciwnej stronie Praęa Dom Pedro IV. Plac ten, popularnie zwany Rossio, łączy się z Praęa da Figueira iPraęa dos Restauradores. W ciągu dnia na Rossio skupia się życie towarzyskie Lizbony. Wśród licznych kawiarni i ulicznych grajków wędrują turyści i natrętni handlarze uliczni. Życie nocne przenosi się do Górnego Miasta (Bań m Alto), dzielnicy położonej powyżej i na zachód od Dolnego Miasta. Najłatwiej można się tam dostać kolejką linową Elevador da Gloria lub Elevador Santa Justa. W połowie drogi na wzgórze, pomiędzy Dolnym a Górnym Miastem znajduje się dzielnica handlowa Chiado. Pomimo zniszczeń, jakim uległa w czasie trzęsienia ziemi, uważana jest nadal za najbardziej elegancką w całej Lizbonie. Na wschód od Dolnego Miasta jedno z lizbońskich wzgórz wieńczy zamek św. Jerzego, dumnie górujący nad Alfnmą, najstarszą i najciekawszą dzielnicą miasta.

Absoluto, Rúa D. Luis 15. Kompleks mieści restaurację, bar i dyskotekę. Popularne miejsce wśród spacerujących nad rzeka. Czasami występy muzyków mi żywo. Czynne śr.-sb. do 4,00. Klar & Co, Cais da Ribeira. Urządzony na łodzi bar dla miłośników rock’n-rolla. Czynny do późna w nocy. W soboty muzyka brazylijska.

W XVIII-wiecznym Palacio Pimenta, na północno-zachodnim krańcu Campo Grande, mieści się Museu da Cidade (wt.-nd. 10.00-13.00 i 14.00-18.00: 300 esc.). Większość zgromadzanych tu eksponatów stanowią druki, obrazy i makiety ukazujące Lizbonę przed trzęsieniem ziemi w 1755 r. Miłośnicy poezji Pessoa mogą przyjrzeć się z bliska portretowi, jaki namalował mu Almada Negreiros.

Po zapoznaniu się z atrakcjami Lizbony i Sintry warto zatrzymać się w MAFRZE – kolejnej wizytówce Estremadury. Już z oddali widać górujące nad miejscowością wieże ogromnego kompleksu klasztorno-pałacimegn (codz. oprócz wl., 10.00-13.00 i 14,30-17.00: VITX 400 esc., X-V 200 esc.: posiadacze legitymacji ¡SIC wstęp wolny). Wzorowani) na hiszpańskim Escorialu budowlę wzniesiono na polecenie Jana V, najbogatszego i jednocześnie najbardziej ekscentrycznego z portugalskich władców. Po otwartej dla zwiedzających części oprowadza przewodnik: zwiedzanie trwa godzinę, dlatego należy przyjść odpowiednio wcześniej.

Choć dziś trudno w to uwierzyć, w ciągu kolejnych stuleci Lizbona dwukrotnie przodowała w europejskim rozwoju i handlu. Pierwszy okres prosperity przypada na XV i XVI w., kiedy to Portugalczycy zapoczątkowali serię odkryć: do najsłynniejszych i najznamienitszych należy odkrycie przez Vasco da Gamę drogi morskiej do Indii. Druga faza intensywnego rozwoju przypada na wiek XVIII, kiedy to skolonizowana przez Portugalię Brazylia okazała się prawdziwą „kopalnią’’ złota i diamentów. Oba okresy pozostawiły po sobie niezwykle bogate dziedzictwo kulturowe i historyczne. Panujący w XVI w. Manuel I Wielki zapoczątkował charakterystyczny dla Portugalii i niezwykle dekoracyjny styl, nazwany manuelińskim. W tym czasie powstały główne zabytki Lizbony, czyli wieża i klasztor wBelém. Bardziej ekstrawagancki, choć nieco mniej dekoracyjny, byl styl wieku XVIII, kiedy państwem rządził Jan V. Zasłynął on przede wszystkim jako wręcz obsesyjny twórca Mafry, miasta, którego powstanie było inspirowane wzniesionym przez Filipa II hiszpańskim Eskurialem.

Fariih’s Tanclwiri, Run de Santana :i Łupu 73, pomiędzy dzielnicami Lapa i Estrela. Jedna z lepszych restauracji indyjskich w Lizbonie, popularna szczególnie wśród wegetarian. Za posiłki płaci się średnio 3000 esc. Czynna codz. oprócz wt.

Bilety na jeden przejazd autobusem, tramwajem lub kolejką kupuje się u kierowcy za 150 esc.: za bilet ważny na dwa przejazdy i kupiony wcześniej w kiosku płaci się 140 esc. Dobrym rozwiązaniem jest też kupno karnetu jedno- lub trzydniowego (odpowiednio esc. i SSO esc.), który staje się ważny po skasowaniu go przez kierowcę podczas pierwszego przejazdu.

Idąc na południe od kościoła św. Rocha dochodzi się na zamknięty dla ruchu Largo do Carmo, którego urok można smakować odpoczywając w przyjemnej kawiarence. Stąd bliskojuż doElevador de Santa Justa, Wejście do kolejki znajduje się przy końcu alei, na prawo od ruin gotyckiego kościoła z klasztoru Karmelitów (Convento do Carmo). Ta niegdyś największa świątynia w mieście została częściowo zniszczona podczas trzęsienia ziemi, wielu turystów uważa jednak, iż ruiny prezentują się o wiele piękniej i wywołują większe wrażenie niż pierwotna budowla.

Spacer do klasztoru Kapucynów (Convento dos Capuchos: codz. VI-IX IÜ.00-18.00, X-V 10.00-17.00: 200 esc.) jesl chyhn najdłuższym, na jaki można się wybrać podczas pobytu w Sintrzc. Klasztor sprawia wrażenie pustelni. Niezwykle ciasne cele wykuto z kamienia i wyłożono korkiem, dlatego budowlę nazywa się powszechnie „klasztorem korkowym”. Filip II, król Hiszpanii i Portugalii, nazwał go najbiedniejszym klasztorem w królestwie, a Byron, po zwiedzeniu celi, w której pewien mnich spędził 36 lat. tak opisał swe wrażenia w Wędrówkach Chiłde Harolda’.

W tecie większość miejsc jest już zarezerwowana, aie po i przed szczytem sezonu turystycznego nie powinno być problemów z wynajęciem pokoi w położonych nieco na uboczu kurortach Tśvira I Sagres czy z wykupieniem pobytu (z własnym wyżywieniem) w jednym z apartamentów. W okresie zimowym ceny są bardzo przystępne. Rezerwacji willi w Portugalii można dokonać w Polsce, np. poprzez Orbis, który ma dostęp do bogatej oferty międzynarodowego potentata TUI.